El cáncer no avisa a nadie. – ¡CORRE FORREST, CORRE!

En realidad no os voy hablar de correr, tampoco de Forrest Gump pero creo que sí tiene algo que ver con la tozudez y el hecho de que toda persona puede hacer aquello que se proponga y no sé… la frase de ¡Corre Forrest, corre…! Es la que viene a mi mente para explicaros mi propósito del 2016, realmente tengo unos cuantos y el primero y en mayúsculas es ACABAR EL TRATAMIENTO, pero digamos que como reto o gran ida de olla (según se mire) está hacer la TRAILWALKER.

Me remonto a Abril del 2015 cuando justo acababa de hacer el tercer ciclo de quimioterapia, por entonces era cada 21 días, una mañana de domingo quedé con una amiga para hacer una ruta de deporte al aire libre, ya sabéis que soy muy fan de quemar la quimio, es la única manera de eliminar toxicidad y encontrarte mejor para el siguiente chute. Aquel domingo de Abril resulta que llovía y nuestra ruta al aire libre se cambió por un desayuno molón, las charlas con amigas también curan o sea que el cambio fue de lo más agradable, mientras íbamos camino a la cafetería veía como personas llegaban a la meta de la famosa TRAILWALKER.

Ilusa de mí pensaba que al cabo de un año habría acabado con todo el tratamiento y que… Qué mejor que este reto para demostrarme a mí misma que ya está, que todo pasó.

Pues bien, ¿Qué ocurre cuando una quimioterapiada en proceso se propone la TRAIL como reto?

Soy una suertuda increíble y tengo unos amigos que son la caña.

Oh, yeah!!! El próximo 16 de Abril dos equipos hacemos la TRAILWALKER.

Total, ¿Qué son 100Kms?????

Sí, has leído bien, 100Kms, no estoy loca, o quizás un poco sí pero ya os he dicho que cuando me encabezoné en hacerla como reto personal pensaba que en enero del 2016 mis chutes relacionados con bolsas amarillas se habrían acabado y todo lo que tiene que ver con la quimioterapia estaría lejos de mi vida, la realidad es bien distinta, sigo teniendo un chute cada 21 días, mi cuerpo cada vez se resiente más y hay días en que me duele todo, pero me vais conociendo y sabéis como soy de tozuda, este reto me va ayudar muchísimo en el último sprint del tratamiento.

¿Conoces la TRAILWALKER?

Es la ultratrail de INTERMON OXFAM que lucha contra la pobreza y el hambre en el mundo, ¿No os parece algo digno del esfuerzo?

Os dejo un link que explica cómo funciona por si alguien se ilumina y se anima a formar un equipo.

http://trailwalker.oxfamintermon.org/es/que-es-tw

La cita será el 16 de Abril de 2016, salida en OLOT y llegada a SANT FELIU DE GUÍXOLS, mi pueblo.

Somos dos equipos, EL CREP DE MI VIDA y LAS AVENTURAS DEL CÁNCER, un total de 12 personas, en otro post os los presento… por eso de que podáis ponerles cara, cuento con vuestro apoyo para cuando los ánimos decaigan o las piernas no respondan.

Estos dos equipos necesitan sponsors, ¿Quieres patrocinarnos? ¿O hacer un donativo para combatir el hambre en el mundo?….

Puedes hacerlo directamente en el siguiente link, además te desgravarás un 50% del donativo en tu renta 🙂

EL CREP DE MI VIDA

http://trailwalker.oxfamintermon.org/es/equipos/ficha/BCN2016/G251/bs-el-crep-de-mi-vida

LAS AVENTURAS DEL CÁNCER

http://trailwalker.oxfamintermon.org/es/equipos/ficha/BCN2016/G252/bs-las-aventuras-del-cancer

No sé que pensaréis de todo esto, confieso que alguna vez me digo a mí misma que pierdo la chaveta…

¡100Km!!!!!!!

OMG… Si mis pies están sensibles, me duelen todas las articulaciones, si llevo más de un año de quimios y mil impedimentos más, pero también soy consciente de que necesito objetivos que me alejen de todo lo que tiene que ver con la enfermedad y que no hay nada mejor que el deporte para quemar la quimio.

Quiero hacerlo por mí, confío en que vosotros me apoyéis y sobretodo quiero hacerlo por los que se quedaron en el camino, ahora todos ellos descansan y seguro que bailan donde quiera que estén, sé que cuando las piernas no respondan y el ánimo flaquee en todos encontraré la fuerza suficiente.

Por ellos, por vosotros, por todos los súper valientes que hay en el mundo, por todos, absolutamente por todos…. caminaré, por qué SI QUIERES, PUEDES y cada uno decide dónde está el límite de su cuerpo.

¡Corre equipo, corre!

About vanessa

Soy Vanessa, Estoy casada con mi otra MITAD, lo escribo en mayúsculas porque quiero que se entienda bien, no podría tener un mejor compañero de viaje, es mi confidente y mi mejor amigo… le quiero de forma incondicional y es el padre de mi tesoro más preciado, mis hijos Èric y Martina. Soy súper mami de mellizos, lo de súper no es porque yo lo crea, simplemente es que ser mamá de gemelos o mellizos ya viene de serie con ese título honorífico, a la fuerza hay que serlo. Y en mi vida idílica un día el cáncer irrumpió. Con el diagnóstico bajo el brazo, el alma rota y la fuerza por las nubes me decidí a escribir este blog, un hoja en blanco aguanta lo que le echen y así empezó mi terapia. Aquí encontrarás los episodios más duros de la enfermedad narrados en primera persona, un desahogo en toda regla. Mis proyectos solidarios, que en realidad son de todos. Y un trozo de mi corazón en cada post que escribo. Esta es mi vida, no tal y como la soñé de niña, pero es así y la vida hay que aceptarla, porque pese a todo… la vida merece la pena. Ahora soy más feliz, mi vida es más intensa, agradezco cada nuevo día y le grito un gran SÍ, A LA VIDA, sí a vivir y no sobrevivir, sí a ser feliz, sí a disfrutar, sí a sentir… Nunca sabes cuando la vida va a sorprenderte, es bonita y cruel a partes iguales pero me gusta pensar que pase lo que pase seguiremos bailando, sin importar la canción que suene. ¿Bailas conmigo?

8 Comment On ¡CORRE FORREST, CORRE!

8 Comments On ¡CORRE FORREST, CORRE!

  • Bea Responder

    Bueno Vanesa, como siempre me has dejado sin palabras.

    Te animo a que lo hagas. Caminando a ratos y descansando cuando haga falta. Riéndote cuando no puedas más y corriendo cuando te entre la rabia de lo injusta que es la vida en ocasiones. Y, sobre todo, llorando pasando por la meta porque tardes lo que tardes recuerda que es un reto que ni con una buena salud mucha gente lo haría (haríamos jeje) jamás.

    Ahora entraré en el enlace a ver cómo lo puedo hacer para colaborar.

    Si no te importa, me gustaría nombrarte en mi blog. Yo no escribo mucho ni tengo muchos lectores, pero si para los pocos que me leen que aprendan de ti, de esa fuerza y ese coraje y, ¡esas narices! que le estás echando a la vida.
    Confío con que esta carrera no será la última que ganes, porque aun te quedan muchas más y una que ya está llegando a su fin.
    Muchos besos

    http://beita-elrincondebeita.blogspot.com.es/

    • Vanessa Responder

      Hola bonita, será todo un honor que me nombres en tu blog. Un besazo enorme y ya os contaré qué tal el reto!

  • Mireia Sala Responder

    Uau campiona!!! M’encanta el teu objectiu!!! Endavant i molta força!!!
    Per cert… acabo de llegir que ets de St.Feliu! Jo hi vaig estiuejar tooota la meva infància, m’estimo molt St.Feliu!

    • Vanessa Responder

      Què dius?????? Quina casualitat….
      Avui pensava en tu nina, estic inmersa en la preparació de la super hero party per celebrar el cumple dels nens i ab les manualitats amunt i avall m’he enrecordat de tu…. Com va tot?
      Un petonàs i una mega abraçada!

  • nina Responder

    Pero que “güevazos”, eres la leche!!! una vez más, bien por ti.

    Lástima que sea sábado, si fuera domingo, pa Olot que voy.

    besos y música.

    Nina.

  • Ou yeah Responder

    Vanesa te estan poniendo trastuzumab cada 21 dias?

  • Paulo Antunes Responder

    Muito bacana, obrigadão por essas palavras, vieram em bom momento na minha vida

Comment Form

Responder a Mireia Sala Cancelar respuesta

Scroll to Top

Si continuas utilizando este sitio aceptas el uso de cookies. más información

Los ajustes de cookies de esta web están configurados para "permitir cookies" y así ofrecerte la mejor experiencia de navegación posible. Si sigues utilizando esta web sin cambiar tus ajustes de cookies o haces clic en "Aceptar" estarás dando tu consentimiento a esto.

Cerrar