El cáncer no avisa a nadie. – Dejadme que os cuente…

Dejadme que os cuente algo, ayer fue un día raro, me vi envuelta en mil sensaciones y emociones que hacían que ni yo misma me reconociera.

Me creía valiente, pero valiente de verdad y capaz de plantarle cara a sea lo que sea que la vida me depare, me considero una persona muy racional, cero penitente y en cierto modo siempre le he agradecido al cáncer ser yo la enferma, imagino que como tod@s los que tenemos hijos, al fin y al cabo es en lo primerísimo que piensas en cuanto un diagnostico así irrumpe en tu vida. Ya sabéis que ayer tuve mi primera ITV con mi oncólogo, la primera visita post quimio, la primera visita para conocer los resultados del arsenal de pruebas que en su día detectaron un cáncer,… Y me creía valiente… hasta ayer.

Cuando llegué al hospital casi no me reconozco, sentí miedo de verdad, las piernas me temblaban, los ojos me iban a mil revoluciones y os prometo que no me puse a llorar en el interminable pasillo de oncología por pura vergüenza, parece ridículo pero no quería entrar en la consulta, temía que pudieran darme un mala noticia y… ahora no, soy feliz, para mí misma pensaba que si algo malo tenía prefería vivir con el desconocimiento.

Uuuuffff! Qué alivio cuando a una le dicen que no hay rastro del cáncer, qué sensación de libertad, qué sensación de VIDA, dejas caer una grandísima y dura mochila y entonces brotan mil lágrimas de felicidad.

Les expliqué a mis #babytwins que mamá iba a ver al Doctor y la misma tarde les dimos la buenísima noticia, niños… son un poco peques para entender según que, necesitan un resultado palpable y lo primero que preguntaron fue:

¿Estás curada? ¿Ya te han quitado la teta grande?

Estàs curada? Ja t’han tret la teta grossa?

Y de repente te arrancan carcajadas y así acabamos nuestro día, entre risas, mucho amor, bailando en la cocina (de verdad) y brindando por la vida.

Estoy feliz y aunque quede muchísimo camino, y tratamiento oral, y muchos días con dolor, y sigan sin crecerme las pestañas, y tenga menopausia desde los 35, y me falten operaciones, y mis neuronas viviendo en el Cairo, y yo con la memoria de un pez… que más da, estoy viva y soy feliz.

Y os quiero, que sois la bomba y me encanta teneros cerquita.

Mil besos y feliz, feliz día.

About vanessa

Soy Vanessa, Estoy casada con mi otra MITAD, lo escribo en mayúsculas porque quiero que se entienda bien, no podría tener un mejor compañero de viaje, es mi confidente y mi mejor amigo… le quiero de forma incondicional y es el padre de mi tesoro más preciado, mis hijos Èric y Martina. Soy súper mami de mellizos, lo de súper no es porque yo lo crea, simplemente es que ser mamá de gemelos o mellizos ya viene de serie con ese título honorífico, a la fuerza hay que serlo. Y en mi vida idílica un día el cáncer irrumpió. Con el diagnóstico bajo el brazo, el alma rota y la fuerza por las nubes me decidí a escribir este blog, un hoja en blanco aguanta lo que le echen y así empezó mi terapia. Aquí encontrarás los episodios más duros de la enfermedad narrados en primera persona, un desahogo en toda regla. Mis proyectos solidarios, que en realidad son de todos. Y un trozo de mi corazón en cada post que escribo. Esta es mi vida, no tal y como la soñé de niña, pero es así y la vida hay que aceptarla, porque pese a todo… la vida merece la pena. Ahora soy más feliz, mi vida es más intensa, agradezco cada nuevo día y le grito un gran SÍ, A LA VIDA, sí a vivir y no sobrevivir, sí a ser feliz, sí a disfrutar, sí a sentir… Nunca sabes cuando la vida va a sorprenderte, es bonita y cruel a partes iguales pero me gusta pensar que pase lo que pase seguiremos bailando, sin importar la canción que suene. ¿Bailas conmigo?

11 Comment On Dejadme que os cuente…

11 Comments On Dejadme que os cuente…

  • Criatina Responder

    Que alegría Vanesa!!! Enhorabuena por esta gran batalla librada y ganada! Un beso muy grande VALIENTE!

    • aurelia Responder

      Hola Cristina, te mando un monton de energia, la primera vez que lo tuve fue con 39 de mama a los 52 de mama y a los 58 de colon con metastasis de piel en las cicatrices de los pechos, tengo 59 estoy con tratamiento. Con todo esto te quiero hacer ver que la vida no te pone nada delante que tu no puedas superar, vive disfruta de cada momento y mira a tu alrededor y veras por lo que cada dia te has de levantar sonriendo. Siempre de busca lo positivo de lss cosas quiza en este momento no las veas pero con el tiempo ya me lo diras. Te mando mi apoyo de corazon.

  • Encarni Responder

    Que alegria transmites Vanessa..eres una campeona!!! Enhorabuena por tu batalla ganada…Preciosa la foto, transmite tanto!!!! Besazos enormes

  • Laia Responder

    Hola Vanesa,
    Estic en la mateixa situació q tu.
    Sóc mare de bessons i l’estiu del 2015 ( amb 35 anys) em van diagnosticar càncer de mama. Això m’ha fet canviar, veig la vida diferent, veig q estic VIVA i el q vull és veure créixer rls meus fills i compartir moments amb els q m’estimo. He fet alguns canvis a la meva vida, tenia i segueixo tenint la sensació q el fet d’haver passat un càncer m’ha de servir x alguna cosa, necessito trobar-hi el cantó positiu ( sempre busco lo positiu )
    Les meves neurones i la meva memòria encara estan al limbo, imagino q mica en mica aniran tornant al seu lloc (espero), perquè sinó….
    M’agradaria molt posar-me en contacte amb tu, et segueixo x IG i la meva germana també ( q tb ha passat un cancer de mama, ho hem passat al mateix temps -rocambulesc oi?)
    Una abraçada molt forta i SEGUIM MIRANT ENDAVANT, sempre endavant

    • Vanessa Responder

      Hola bonica,
      moltissimes gràcies per les tese paraules, respecte a la teva situació, espero que estiguis bé, almenys tot lo bé que es pugui estar.
      Pots contactar amb mi a través de sos@elcrepdemivida.com
      Estaré encantadíssima de parlar amb tu i podem intercanviar telèfon x email.

      Petonassos per a tú i la teva germana.

  • Angela Responder

    Me alegra mucho tus buenas noticias, desde que conoci este post me ha gustado darle seguimiento a tus historias, mil felicidades y que esta recuperación física siga adelante, desde México un fuerte abrazo y eres una inspiración para muchas mujeres con cáncer.

  • Marta Responder

    Bravo,enhorabuena,felicidades y todas las celicitaciones que se te ocurran!!!a vivir y a disfrutar que es lo que toca

  • Núria Responder

    Hola em dic Núria i tot això que us passa, jo ho vaig viure fa 6 anys!!!!
    Mentiria si digués que ja no tinc por..però volia animar-vos i enviar-vos una forta abraçada…perquè jo desitjava que passés el temps i ja han passat 6 anys i estic bé…amb eefectes col.laterals jajaj però VIVA I FELIÇ!!!!!!!

  • bella Responder

    me alegro mucho por ti
    yo ya voy para mi primer año de recuperación, y conozco la situación de la itv, sobre todo por que a mi me dijeron que no habia ido todo tan bien, y que tenian que hacerme un autotrasplante de medula,
    AUNQUE COMO TODO DEPENDE DE QUIEN CUENTE EL CUENTO…

  • Yo Responder

    Enhorabuena Vanessa… de verdad, claro que eres una valiente (quién dijo que los valientes no tienen miedo? valientes los que teniéndolo lo superan… como tú). Ya veo que eres de naturaleza disfrutona y con esta experiencia mucho más… así que casi ni hace falta que te diga: DISFRUTA.
    Un gran abrazo

    • Vanessa Responder

      Mil millones de gracias bonita, gracias por estar todo este tiempo al otro lado y acompañarme en todas mis aventuras. Ojalá nuestro cuento nos lleve a Madrid y puede darte un abrazo grandote grandote.

Comment Form

Scroll to Top

Si continuas utilizando este sitio aceptas el uso de cookies. más información

Los ajustes de cookies de esta web están configurados para "permitir cookies" y así ofrecerte la mejor experiencia de navegación posible. Si sigues utilizando esta web sin cambiar tus ajustes de cookies o haces clic en "Aceptar" estarás dando tu consentimiento a esto.

Cerrar